ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Czerwiec, 2010 rok

Uśmiecham się, wchodząc do pokoju. Moje stosunki z Emmą poprawiły się na tyle, że czasem spędzamy razem czas, rozmawiając o tym, jak będzie wyglądać nasza nie wspólna przyszłość. Oboje doskonale wiemy, że nigdy nie będziemy razem, nawet ze względu na to, że będziemy rodzicami dziecka, które niedługo przyjdzie na świat. Shannon jest bardziej tym podekscytowany, niż ja. Gdyby tylko wiedział, że ja jestem ojcem – zabiłby mnie. Wiedział, że Emma mi się kiedyś podobała, że planowałem coś z tym zrobić – nigdy mi na to nie pozwolił. Powtarzał: “ona jest jak nasza siostra. Nie możesz. Nie pozwolę Ci”– i tak prawie każdego dnia. W końcu to sobie wpoiłem, ale pewnego dnia.. no cóż.

Biorę popcorn z półki, siadam na sofie. Sięgam po pilota, włączam jakiś kanał. Powinienem przygotowywać się do koncertu, ale jakoś nie mam ochoty. Cała reszta pojechała już na halę, prócz mnie, Emmy oraz kilku innych osób.

– Powinieneś być na próbie, a nie oglądać telewizję! – przed moimi oczyma nagle materializuje się blondynka. Cholera, jest szybka, nawet jak na kobietę w ciąży. Przekręcam oczyma – znów traktuje mnie jak syna, któremu trzeba dawać nauczki za popełniane błędy.

– Nie stresuj się tak. Jeszcze urodzisz przed terminem – unoszę lewą brew do góry, uśmiechając się.

– Och, zamknij się. Chciałabym, żeby to już się stało – wzdycha, siadając obok mnie. – Hej, zmieniłeś temat. Dlaczego nie jesteś na próbie?

– Bo mi się nie chce, proste – wzruszam ramionami, odwracając głowę w jej stronę. Biorę trochę popcornu, wrzucam sobie do buzi. – Chcesz trochę? – pytam, przeżuwając.

– Nie mówi się z pełną buzią.

– Czepiasz się szczegółów – uśmiecham się. – Jak byś chciała je nazwać?

– Co?

– Dziecko. Jakie chciałabyś dla niego imię?

– Nie myślałam jeszcze nad tym. Trudna decyzja.

– Nazwij ją Lucy.

– Skąd wiesz, że to będzie.. – uśmiecham się, sprawiając, że nie dokańcza zdania. Wzdrygam ramionami, wypuszczając ze świstem powietrze.

– Uwierz mi, że wiem – odpowiadam po kilku chwilach.

Październik 2010 roku

Coś między mną, a Franceską się zmienia. Jej coraz częściej nie ma, i zaczęła pisać do mnie SMS-y. Trochę to dziwne, nigdy wcześniej tego nie robiła. Ale chociaż tyle.. przynajmniej nie uważa mnie za bezczelnego dupka, który nie wiadomo co jej zrobił. Przy okazji, nadal nie wiem, dlaczego stała się dla mnie taką suką.

Kiedy przyjeżdża dwa dni po naszym koncercie w Cleveland, na kolejny – w Pittsburghu, mam okazję się o to spytać, lecz dopiero po całym wydarzeniu. Mam nadzieję, że mi nie ucieknie, że w końcu dowiem się prawdy.

Rzucam ręcznik na kanapę, sięgam po swoją torbę. Zaczynam chodzić po pomieszczeniu jak opętany, wrzucając wszystko do środka. Muszę się pośpieszyć, nie chcę z nikim rozmawiać, nie chcę robić zdjęć i podpisywać pieprzonych albumów. M u s z ę  wrócić do pokoju hotelowego najszybciej, jak to możliwe.

Kiedy stwierdzam, że wszystko spakowałem – oddycham z ulgą. Biorę bluzę z wieszaka, ubieram ją na siebie, narzucam na głowę kaptur; na nos okulary. Może uda mi się wymknąć niezauważonym, kto wie. Chociaż i tak zespół mnie pozna, jakoś nie za bardzo mnie to obchodzi.

Rzucam klucze od pomieszczenia na blat stojącej obok wejścia komody, wychodzę, zawieszając na ramieniu torbę. Szybkim krokiem udaję się w stronę wyjścia, gdzie też stoi kilku ochroniarzy. Tłumaczę im szybko, że muszę koniecznie znaleźć się w hotelu – jeden z nich postanawia mi towarzyszyć.

– Dzięki, Lucas. Tak pójdzie szybciej. Sam nie dałbym rady – rzucam do mężczyzny. Kiwa nieznacznie głową, idąc obok mnie. Uśmiecham się delikatnie, zaciągając sznurki od kaptura.

To będzie ciężka przeprawa.

W pokoju hotelowym znajduję się dopiero godzinę później – nie spodziewałem się, że o tej porze, w tym mieście będą takie korki. Jest późny wieczór, ludzie powinni wracać z pracy, spać.. a jeżdżą samochodami. Zawsze myślałem, że tylko w Los Angeles, Nowym Jorku czy San Francisco dzieją się takie rzeczy. Widocznie się myliłem.

Oddycham z ulgą. Wezmę szybki prysznic i do niej zadzwonię. Muszę się dowiedzieć, o co chodzi.

– Sporo czasu minęło, odkąd ostatnio się widzieliśmy – mówi na powitanie. Jesteśmy w Barze Louie – niestety, tylko on w okolicy jest czynne o tej godzinie. Głupio byłoby przesiadywać w czterech ścianach, rozmawiając praktycznie o niczym. Nawet nie wiem, czy mi odpowie.

– Wiem – odpowiadam niemal natychmiast. Przelotnie całuję ją w policzek, przejeżdżając wewnętrzną stroną dłoni po jej nagim ramieniu. Nieznacznie się uśmiecham, odsuwam krzesło, na którym chwilę potem siada. – Co słychać we Włoszech? – pytam, gdy znajduję się naprzeciwko niej. Przegląda coś w karcie; nie jest to wyrafinowane miejsce, lecz potrafią zachować pozory. Jest dosyć późno, dochodzi północ – ale zawsze znajdzie się ktoś, kto zapragnie jeść o takiej godzinie, zważywszy na to, że na drugi dzień osoba towarzysząca znów wyjeżdża.

– Nic nowego. Byłam tam tylko cztery dni. Wcześniej w Moskwie, przejeżdżałam przez Polskę – wzdryga ramionami, odkładając spis jedzenia. – Nie jestem głodna – dodaje, sięgając po szklankę z wodą. Upija trochę, spogląda gdzieś w bok.

– Czemu tak podróżujesz? Nigdy mi nie mówiłaś..

– Kiedyś się dowiesz – uśmiecha się tajemniczo, bawiąc się skrawkiem obrusu leżącego na stole. – Pracuję, Jay. Ty też jeździsz po świecie. Ja zajmuję się czymś innym. Ale nie o tym chciałeś porozmawiać, prawda? – opiera łokcie o blat stołu, dłońmi podtrzymując głowę. – ‘Chciałbym porozmawiać, to ważne’ – cytuje moje słowa. Uśmiecham się cierpko.

– Nie teraz. Później. To nie ucieknie – pasuję. Przekręca oczyma, parskając śmiechem. – No co? Uleciała mi ciekawość. Czasem i to się zdarza.

– Och, Leto. Zawsze taki zabawny – chichocze. – Mogę Cię o coś spytać?

– Pewnie.

– Mamy dwudziesty czwarty października. Kiedy przyjechałam, nie widziałam tutaj Emmy. Co się z nią stało? Nie myśl, że chcę Ci dopiec, czy coś w tym stylu.. wiesz, czysta ciekawość.

– Urodziła dziecko i wyprowadziła się do Australii do rodziny. Nadal dla mnie pracuje, ale na odległość.

– Założę się, że..

– Franceska – wzdycham. – Proszę, nie rozgrzebujmy tego. Tak, to moje dziecko. I nie chcę o tym rozmawiać. Proszę. To tylko kolejny epizod mojego życia; niestety wycięty.

– Jared..

– Proszę.

– Ale..

– Czemu zawsze myślisz, że jest jakieś ‘ale’? – wzdycham.

– Nie. Nie ma żadnego tym razem. Po prostu.. – przerywam jej machnięciem ręki; kręcę głową na znak, że naprawdę nie chcę o tym rozmawiać. – Chciałam Ci pomóc. Jestem kobietą, i myślę, że mogłabym..

– Proszę – powtarzam po raz kolejny. – Powiedz mi tylko, dlaczego byłaś dla mnie taką suką, kiedy Marty zaczął dla mnie pracować. Tylko to mnie interesuje.. zrobiłem coś nie tak? – spoglądam na nią pytająco. Wiem, że użyłem nieodpowiedniego słowa, ale tylko to przyszło mi na myśl. Kobieta siedząca naprzeciwko mnie ściąga brwi razem, intensywnie nad czymś się zastanawiając.

– Nie przyszedłeś na sprawę sądową. To zabolało – odpowiada po dłuższej chwili. Marszczę czoło. Sprawa sądowa? Masuję żuchwę prawą dłonią. Nie przypominam sobie, żebym dostał... cholera. To był ten list, który wyrzuciłem. – Byłam przekonana, że wygram. Że dostanę wszystko z powrotem. Byłeś moją jedyną szansą.. Teraz to już nieważne. Przegrałam, trudno – życie. Staram się jakoś to wszystko odpracować.

– Ja.. przepraszam.. ja..

– Jared. To już przeszłość. Nie chcę o tym rozmawiać – wzdryga ramionami, spoglądając gdzieś w dół. Wygląda na lekko zawstydzoną, ale i zażenowaną. Boże, jest mi tak głupio. Czuję się jak idiota, wyrzuciłem ten cholerny list, nawet go nie przeczytawszy.

– Chcesz się gdzieś przejść? – pytam. – Pittsburgh nocą jest niesamowity. Przynajmniej tyle zdążyłem zauważyć, kiedy tutaj jechałem. Zaraz za tym barem są ławki.. możemy się przejść.. jak chcesz.

Franceska uśmiecha się delikatnie, wstając. Robię to samo, podchodzę do lady i płacę za to, co zamówiliśmy. W sumie, tylko za wodę – żadno z nas nie zamówiło niczego więcej. W ciszy wychodzimy z budynku, mijamy czarne, niskie ogrodzenie, skręcając w lewo. Znów w lewo, i wchodzimy w Bessemer Court; alejkę obok przepływającej przez Pittsburgh rzekę i pływające na niej łódki.

– Przepraszam – mówię, kiedy czuję wibrujący w kieszeni telefon. Szybko go wyciągam, odbieram, nawet nie patrząc na ekran. – Słucham?

– Jared, gdzie jesteś? Nie widziałem Cię od czasu koncertu..

– Shannon, wszystko w porządku. Jestem na Trzech Rzekach. Wrócę niedługo – odpowiadam. – Wszystko w porządku – powtarzam po chwili, kiedy słyszę westchnięcie. Wciskam czerwony guzik, wsuwam urządzenie z powrotem do kieszeni spodni; to samo robię z obiema dłońmi.

– To Twój brat. Martwi się o Ciebie. To normalne – czuję lekkie ściśnięcie ramienia. Uśmiecham się delikatnie, wypuszczając głośno powietrze.

– Czasem przesadza..

– Kiedyś to docenisz. Aż za bardzo – śmieje się cicho. – Pięknie tutaj. Szkoda, że rano muszę wylecieć. Byłoby miło spędzić tutaj więcej czasu – stajemy na chwilę. Franceska obraca się wokół własnej osi, oglądając otaczające nas rzeczy – budynki, ławki, kilka drzew i płynącą niedaleko nas rzekę.

– Marsylia jest ładniejsza. O wiele. Byłaś tam kiedyś?

– Nie. Chciałam, ale nie mam za dużo czasu. Kiedyś tam pojadę. Przypuszczam, że Ty byłeś.

– Tak. Raz. Tylko raz. Zostawiam to miejsce na jakieś specjalne okazje – śmieję się cicho. – Planuję niedługo tam wrócić. To chyba jedyne miasto na świecie, do którego chciałbym wracać bez żadnych problemów.

– Kiedy macie wolne? – pyta z ciekawością w głosie. Zerkam na nią z boku, uśmiechając się delikatnie. Nigdy jej to nie interesowało.

– Dwa tygodnie w grudniu, potem po nowym roku – wzdrygam ramionami. –Chciałbym już skończyć tę trasę. Ale mamy jeszcze tyle koncertów.. Nie wiem, czy dam sobie radę – wzdycham nieznacznie. Wsuwam dłonie do kieszeni spodni, patrząc przed siebie. Czy dam radę? Gramy niespełna dziewięć miesięcy, a ja już czuję się wyczerpany.

Luty, 2013 rok

Jaskrawe światła Los Angeles oślepiają mnie, sprawiają, że muszę zamknąć oczy, mimo tego, iż tego nie chcę. Kierowca taksówki siedzi cicho, nie mówiąc ani jednego słowa. Chyba wyczuwa, że nie mam ochoty na żadne rozmowy.

Wyciągam BlackBerry; bawię się nim. Jestem zdenerwowany, nie wiem, jak poszło kręcenie teledysku bez mojego nadzoru. Minęło pięć dni od planowanej daty. Nie byłem na ani jednej.

Pobyt w szpitalu wymęczył mnie do granic możliwości. Jest dziesiąty lutego – zamiast wrócić do domu, odpoczywać – jadę do magazynu, gdzie ustaliliśmy miejsce kręcenia. Czy w ogóle ktoś tam jeszcze jest? Shannon przekonywał mnie, że wszystkim się zajmie razem z Emmą.. Emmą. Tą Emmą.

Wzdycham cicho. Cholera, muszę z tym skończyć.

Ile czasu jadę już tą taksówką?

– Ile czasu już jedziemy? – pytam.

– Piętnaście minut, synu. Już niedługo. Jesteśmy niedaleko – patrzy na mnie poprzez lusterko zawieszone na przedniej szybie samochodu. Kiwam głową w oznace podziękowania, odwracam ją w lewą stronę i patrzę na mijane przez nas ulice Miasta Aniołów.

Czym sobie na to zasłużyłem?

Zamykam oczy. Nigdy nie czułem się tak beznadziejnie, jak teraz. Miało być idealnie, miało być pięknie, kiedy piętnaście lat temu razem z Shannonem obiecaliśmy sobie, że cokolwiek się stanie w naszym życiu, nigdy się od siebie nie odsuniemy, nigdy się nie okłamiemy i zawsze będziemy mówić prawdę. Miało być jak w śnie, kiedy obiecaliśmy mamie, że jeśli będzie coś źle szło, przyjdziemy do niej.

Nie zrobiłem nic z tego.

Okłamałem własnego brata, nie chcę mu powiedzieć prawdy na wiele tematów. Pokłóciłem się z rodzicielką, która notabene nie chce mnie już znać. Straciłem własną żonę, która nadal z niewiadomych mi powodów po prostu mnie opuściła bez żadnego słowa wyjaśnienia. Straciłem własną córkę. Straciłem wszystko.

Czy trasa i zespół stał się najważniejszą częścią mojego życia? Czy może całym moim życiem?

– Jesteśmy na miejscu – moje przemyślenia przerywa głos mężczyzny w średnim wieku, uświadamiającym mi, że dojechaliśmy na miejsce. Przygryzam lekko dolną wargę, sięgając do kieszeni po pieniądze.

– Ile płacę?

– Czterdzieści dolarów.

– Boże, zdrożało od ostatniego czasu, kiedy jechałem taksówką – śmieję się cicho. – Proszę – daję mu pięćdziesięciodolarówkę, ponieważ żadnej innej nie mam. – Nie trzeba reszty. Jeszcze raz dziękuję. Do zobaczenia – uśmiecham się, wysiadając z taksówki. Sięgam po swoją torbę, przekładam ją przez ramię i zostawiając samochód w tyle za sobą, idę do wielkiego magazynu znajdującego się przede mną. – Cholerne pustkowie – mruczę do siebie. – Kto wymyślił budować cokolwiek na takim odludziu? – pytam samego siebie, kręcąc głową. Spuszczam wzrok na czubek swoich butów, nadal idąc prosto. Niestety droga gruntowa nie prowadzi prosto do tego magazynu – trzeba przejść spory kawałek pieszo, jeśli nie ma się samochodu terenowego.

Podnoszę głowę do góry. Marszczę czoło, wytężając wzrok. Widzę kilka samochodów, zarówno te przewożące kamery jak i te, które prawdopodobnie należą do całego zespołu wspomagającego. Uśmiecham się delikatnie. Nadal tam są.

Przystaję na chwilę. A co, jeśli Emma również tam jest, razem z.. Lucy? Nie przeżyję tego. Nie dam rady.

– Boże, Leto. To tylko dziecko. To tylko dziecko. Nikt nie wie. Nikt nie wie. Nikt nie wie.. – powtarzam na głos, znów ruszając przed siebie. – Kurwa, to nie tylko dziecko, to nie tylko dziecko, to moje dziecko – znów staję, łapię się za głowę. – Co ja narobiłem. Co ja, kurwa, narobiłem – zakrywam twarz dłońmi. Po chwili sięgam do torby, wyciągam wodę i wypijam trochę. – To praca. Praca jest ważniejsza. Dam radę – znów mówię do siebie. Chowam butelkę, biorę głęboki oddech; przybieram kamienny wyraz twarzy (tak przynajmniej mi się wydaje), chociaż w głębi duszy czuję ogromny ból i znów idę przed siebie.

Czasem mam wrażenie, że krążę w obłędnym kole.

*

Nie wiem, kiedy znów coś dodam. Nawet nie wiem, czy ktokolwiek to jeszcze czyta. Wena mnie ‘opuściła’, chociaż nie do końca. Mam wiele pomysłów, ale brak chęci do pisania. Skupiam się bardziej na czytaniu i to mnie inspiruje. Największą inspirację dostałam po Impact, i po spotkaniu chłopaków (wygrałam M&G). Wielkie przeżycie. ;) Ale jak ktoś mnie zna, to wie, o czym mówię!

Także, do zobaczenia. Jeśli ktoś naprawdę chce znać dalsze losy tego opowiadania, to wiedźcie, że DODAM JESZCZE ROZDZIAŁY, ale potrzebuję czasu na ich napisanie. Xo.