ROZDZIAŁ TRZECI

Nazywam się Jared Leto. Jestem muzykiem, aktorem, kompozytorem, pisarzem, malarzem, producentem, reżyserem oraz fotografem. Często ludzie myślą, że jestem totalnym dupkiem goniącym za pieniędzmi – nie zaprzeczam temu. W końcu moja praca na tym polega: zarabianie pieniędzy i ich wydawanie; ciężka praca przy muzyce to codzienność. Czasem zdarza się jakaś wolna godzina, bardzo rzadko, mimo to, staram się wykorzystywać ją jak najlepiej. Mimo tego ludzie dalej nie doceniają tego, jak dużo życia prywatnego poświęcam dla płyt, teledysków, singlów i tego, aby wszyscy czuli satysfakcję. Zawsze jakieś “ale”, zawsze jakiś problem.. Obłędne koło, które nie ma końca zaczyna mnie wciągać na dno, poniżać i łamać. Każdego dnia staram się to przezwyciężyć – bezskutecznie.

Któregoś dnia postanowiłem założyć własny zespół, udało mi się to. Dziś jesteśmy na wysokich szczeblach popularności, miejsca, w których gramy koncerty pękają w szwach, a na konto zespołu co chwila wpływają jakieś pieniądze. Ale, nie, ku zdziwieniu wszystkim, nie starcza mi to. Chciałbym zająć się swoimi sprawami, odciąć od życia publicznego, zacząć prawdziwie żyć: nie tylko być w oczach innych tym ideałem, kimś, kto zmienił ich życie na lepsze, stworzył kilkanaście dobrych utworów oraz teledysków.. To wszystko jest zagmatwane.

Zamykam oczy. Żegnam się pośpiesznie z bratem, chowam telefon do kieszeni. Zastanawiam się nad przyczyną tej wizyty. Czy nie zapłaciłem mandatu, który otrzymałem przed kilku laty? Wyjaśniałem tę sprawę kilka razy. Kręcę głową, kiedy myśli zaczynają kumulować się w jeden kłębek.

– Pan Leto? – słyszę pytanie. Unoszę brwi do góry, czuję, jakby czas spowolnił; przed oczyma mam obraz, gdzie wskazówki zegara przytrzymuje bliżej nieokreślona mi osoba. – I  oraz III Oficer Departamentu Policji w Los Angeles. –Pokazują swoje legitymacje i patrzą na mnie z.. wyczekiwaniem na odpowiedź?

– Tak, to ja. A Panowie w sprawie..?

– W sprawie pobicia Pani Franceski Lawrence. No to jedno pytanie, Panie Leto. Adwokat, czy dobrowolnie na komisariat? – rzuca młodszy. Przeklinam w myślach. Ja. Pierdolę. Poważnie, zostałem podejrzanym? Nie wierzę.

Przygryzam dolną wargę tak mocno, że czuję krew zmieszaną z żelazem, rozpływającą się w moich ustach.

Powtarzanie dziesiąty raz tych samych zeznań doprowadza mnie do szału. Naprzeciwko mnie siedzi chyba mąż Franceski, Ryan. Wnioskuję z tego, iż ma takie same nazwisko.. Jest II Kapitanem Policji. Przekręcam oczyma – teraz rozumiem, skąd kobieta ma tyle pieniędzy (również wywnioskowałem to po samochodzie i ubiorze); na takim stanowisku nie tylko zbija się ogromne zielone papierki, ale również podnosi sobie i swojej rodzinie reputację: nietykalna, lepiej nie zadzierać, bo jedyne, co z tego zyskasz, to mocny kop w dupę i zejście na dno oraz zła reputacja. Za jakie grzechy muszę słuchać tego, że ją pobiłem?!

– Pomogłem jej – mówię znudzonym już tonem. – Wróciłem do domu ze studia, wyszedłem wcześniej, ponieważ nie chciałem dłużej tam siedzieć. Zaszedłem do kawiarni, użyłem mojego laptopa, ponieważ dostałem e-maila od wytwórni o spotkanie, notabene wypadło ono okropnie, jeśli chcecie już wiedzieć – dodaję zgryźliwie. – Dopiłem latte, zjadłem ciastko, wybiegłem na zewnątrz, zadzwoniłem do brata, nie był zbyt entuzjastycznie nastawiony do całej sprawy. No i idę sobie spacerkiem do domu, słucham muzyki i jakiś mężczyzna wpada na mnie i mówi po hiszpańsku. Do mnie, po hiszpańsku! Nie, żebym nie rozumiał kilku słów, ale mówił tak szybko, że w ogóle nic nie przychodziło mi do głowy. Hiszpan! W Los Angeles! I to niedaleko mojej ulicy! Wpadł na mnie bezczelnie, zaczął się drzeć. Skandal! Ale najlepsze jest to, że zaprowadził mnie do tej kobiety! Była cała zakrwawiona, miała złamaną nogę! I teraz pytanie, Panowie: czy w tym mieście istnieje jakieś prawo, które pozwala znaleźć takiego człowieka i osądzić go o pobicie kobiety, której nawet nie zna?! Mieszkam tutaj prawie piętnaście lat. Kocham to miasto, kocham ludzi, którzy tutaj mieszkają. Czuję się cholernie urażony tym, że zostaję oskarżony o pobicie, podczas, gdy użyczyłem kawałka mojej duszy i pomogłem tej kobiecie!

Ryan wstaje gwałtownie i uderza pięściami w stół. Jest przy granicy wytrzymałości, widzę to. Podchodzi do mnie, łapie za ramiona i podnosi do góry. Mierzy mnie badawczo wzrokiem.

– Słuchaj, gówniarzu – zaczyna, coraz bardziej zaciskając dłonie ma moich ramionach. Krzywię się lekko, ale nie walczę, stwierdzam, że nie ma to sensu. Ucisk jest zbyt mocny. – Widziałem Cię w tej okolicy. Byłem na służbie, jej samochód bardzo Cię zainteresował! Byłeś tam, gdy to się wydarzyło! Mamy świadków, Leto. Dopóki się nie przyznasz, będziesz siedział w areszcie. Zabrać go!

Biorą mnie pod ramiona. Śmieję się głupio i idę za kratki. Nie wojuję, bo wiem, że jeśli zacznę, stracę wszystko. Staję przed metalowymi, długimi pałąkami i zaciskam na nich dłonie. Rzucam jakieś ciche przekleństwa w stronę policjantów i wpatruję się w wejście. Chwila, czy właśnie marzę o tym, żeby zobaczyć Franceskę? Potrząsam głową. Ten cały Ryan jest cholernie irytujący. Krzywię się i siadam na pryczy. Ta cała sprawa jest absurdalna.

Pytam, czy mogę zadzwonić. Odpowiadają pozytywnie, twierdząc, że przysługuje mi prawo do jednego telefonu. Wyprowadzają mnie z tymczasowej celi, podchodzę do telefonu. Wystukuję numer brata i proszę go o przyjście. Z początku lekko się burzy, lecz postanawia mnie odwiedzić. Zjawia się po dwudziestu minutach, które spędzam na pryczy. Uśmiecham się na jego widok, i podchodzę do krat.

– Co się stało? – rzuca od razu, gdy zjawia się w odległości, w której mogę go usłyszeć. Przekręcam oczyma, znów zaciskam dłonie na pałąkach i patrzę na niego. – Znów coś ukradłeś? – śmieje się.

– Oskarżyli mnie o pobicie Franceski – odpowiadam zgodnie z prawdą. Shannon przez chwilę rzuca mi pytające spojrzenie, wzdycha i czeka na odpowiedź.

– Franceski? Jakiej Franceski?

– Poznałem ją niedawno. Pomogłem jej, ale coś nie wydaje mi się, żeby była napadnięta. Po poznaniu jej męża, mam wrażenie, że to jego sprawka – zdaję krótkie sprawozdanie. Brat otwiera lekko usta ze zdziwienia, próbuje zebrać słowa, lecz między nami zapada napięta cisza.

– Jared, bracie, wpakowałeś się w niezłe gówno. Z tym facetem nie da się nic wygrać. Przejebałeś – rzuca na jednym wydechu. Parskam śmiechem i znów na niego spoglądam.

– Dzięki za pocieszenie, Shannon – odpieram. – Jak zwykle, bardzo pomocny. Po prostu mnie stąd, kurwa, wyciągnij – syczę. Jestem wściekły oraz mam nadzieję, że mój brat wyjmie mnie z tego bagna.

– Zobaczę, co da się zrobić – odpowiada krótko i odchodzi. Znów siadam na pryczy, cicho wzdychając. Perspektywa siedzenia w areszcie do momentu przyznania się do winy niezbyt podchodzi mi pod myśli. Splatam dłonie razem, rozmyślając.

Co, jeśli mnie oskarżą? Nie zrobiłem tego, nigdy nie uderzyłbym kobiety, a taki, oficjalny zarzut sprawiłby tylko, że straciłbym wiarygodność. Przekręcam oczyma; co mnie obchodzi zdanie innych? Nigdy się tym nie przejmuję, a teraz.. Teraz wszystko przybrało na sile. Franceska nie zasługuje na takie traktowanie i szczerze wątpię, że zdołałaby oskarżyć MNIE o takie coś – musiałaby być niezłą suką, żeby własnego wybawiciela nazwać sprawcą całego zajścia. Nie rozumiem niczego, żadnego zdania, które do mnie powiedziano podczas przesłuchania. Czy to się dzieje naprawdę? Czy właśnie siedzę na pryczy, zrobionej z metalu, na której leży jakiś beznadziejny materac, którego sprężyny wbijają się w mój kościsty tyłek?!

A co, jeśli oskarżyła mnie o to, bo spytałem się, czy to sprawka jej męża i ją to uraziło?

A co, jeśli to wszystko stanie się prawdą? Jeśli zrobiłem to pod afektem, nawet o tym nie wiedząc? Co, jeśli po drodze wypiłem i tego nie pamiętam, a całą historię z kobietą w domu sobie zmyśliłem? Jeśli nigdy nie zobaczę światła, chyba się załamię; chcę wrócić do domu, wtulić się w poduszkę, powiedzieć mamie, jak bardzo ją kocham, jak każdej nocy przed snem, gdy do niej dzwonię.. Shannon to załatwi. Shannon mnie wyciągnie.

Shannon, wszystko Shannon. Czemu sam nie umiem niczego załatwić?! Karcę się w myślach. Wykorzystywanie własnego brata do załatwienia własnych spraw przerasta mnie, czuję, że nie mogę tego dłużej robić. Czasem zastanawiam się, jaki jest sens mojego istnienia. Zadowalanie innych, pomaganie im, wykorzystywanie ich do celów własnych? Nie wiem, nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Ale prycza, zimne powietrze celi, cisza panująca w areszcie sprawia, że zaczynam. Miałem spotkać się z Franceską, iść na koncert symfoniczny, który zdaje się być lepszym rozwiązaniem niż siedzenie w naprawdę zimnym pomieszczeniu, pod obserwacją strażników oraz zamkniętym za kratami, które przyprawiają o dreszcze. Wzdrygam się. Spoglądam na małe okno w końcu pomieszczenia, wnioskuję, że jest noc. Mrużę oczy. Shannon pewnie wróci rano..

Kładę się. Mam dość minionego dnia, męczy mnie. Zamykam oczy, chcę zasnąć, lecz sen nie przychodzi za szybko. Moje myśli wciąż kumulują się wokół całej sprawy dotyczącej tego pieprzonego pobicia. Najchętniej poszedłbym do studia, usiadł przy pianinie i zagrał Alibi. To tak bardzo mnie uspokaja, tak bardzo muzyka na mnie wpływa, ukaja mnie, kiedy tego potrzebuję. Mruczę cicho pod nosem, śpiewam, staram się zasnąć; sen przychodzi po dwudziestu minutach męczarni z idealnym ułożeniem się na pryczy.

Budzi mnie jakiś policjant, mówiący, że została wpłacona kaucja i jestem wolny. Wyciągam się, ponieważ spanie na twardym materacu niezbyt dobrze wpłynęło na mój kręgosłup i wstaję. Z uśmiechem wychodzę przez otwarte drzwi celi; o dziwo przy biurku przy wejściu nie stoi mój brat, lecz Francesca. Zaciskam wargi w wąską kreskę, patrzę na nią pytająco. Nie odzywa się, wyprowadza mnie na zewnątrz budynku, podpisując odpowiednie dokumenty. Widzę SUV-a. Emma? Przy nim stoi Shannon, ze skrzyżowanymi rękoma na klatce piersiowej. Unoszę brwi do góry, gdy widzę Franceskę.

– Zadzwoniła do Emmy i zaproponowała, że wszystko załatwi – wzdryga ramionami. – Przepraszała chyba z pół godziny za zachowanie tego.. jej męża – prycha, otwierając drzwi. Wsiada do środka, robię to samo. Siedzę obok Franceski, która zdaje się być zajęta własnymi myślami. Chwila..

– Widzę, że się poznaliście – rzucam po dłużej chwili. Znajduję w lusterku wzrok Emmy, która natychmiast odpowiada:

– Znam się z Franceską trochę czasu – znów patrzy na drogę. Chyba moja szczęka właśnie dotknęła podłogi samochodu. Shannon wraz z kobietą, która siedzi obok mnie, nie odzywają się. Również tego nie robię, ukosem spoglądając na brunetkę obok. Wciąż jest zajęta swoimi myślami; przekręcam oczyma. Nie dość, że za mnie zapłaciła, to jeszcze.. jeszcze się nie odzywa.

Dojeżdżam do swojego domu dokładnie trzynaście minut od komisariatu. Wylatuję z samochodu niczym pocisk, staję przed drzwiami. Szukam kluczy, znajduję je w kieszeni spodni. Otwieram drzwi, nie interesuję się pozostałą trójką. Jedyne, czego mi teraz potrzeba, to gorąca kąpiel i ukochane łóżko.

Po godzinnych namowach Shannona idę z nim do tego klubu, o co mnie wręcz błagał – specjalnie przełożył całe swoje DJ-owanie na trzy dni później, niż planował, ze względu na moją potyczkę z prawem. Prawie nigdy nie rusza się bez “swojego ukochanego brata” w żadne miejsce; czasem zastanawiam się, czy to dlatego, żeby przyciągnąć więcej kobiet, czy dlatego, aby mniej pić. Wysłuchuję jego podnieconego głosu w samochodzie, entuzjastycznych wizji na temat całej imprezy i planów na następne dni. Gdy chcę mu przypomnieć o mojej potyczce z policją, wchodzi mi w słowa i na to nie pozwala, wymigując się tym, że “to nie pora na te sprawy, wyluzuj”. Dojeżdżamy do wyznaczonego miejsca, Shannon parkuje gdzieś na uboczu, w ciemnościach, ponieważ zawsze bał się, że ktoś wybije mu szyby po wyjściu z klubu. Odpinam pasy, wysiadam, otrzepuję czarny płaszcz i naciągam czapkę na czoło. Jest mi strasznie zimno, w końcu jest dwudziesty szósty października, godzina dwudziesta pierwsza, do tego silny, porywisty wiatr. Nie może być lepiej.

Kieruję się w stronę głównego wejścia, lecz brat ciągnie mnie za ramię do bocznego. Podnoszę oczy ku niebu, pytając się w duchu, dlaczego u diaska, się na to zgodziłem. Wchodzimy do środka, uprzednio identyfikując się przed ochroniarzem i idziemy w stronę konsoli. Wsuwam ręce do kieszeni spodni, rozglądam się. Nikt na szczęście nie zwraca na nas uwagi. Uśmiecham się lekko, opieram o ścianę; Shannona zupełnie pochłania rozmowa z naszymi wspólnymi znajomymi, którzy z początku machnęli mi tylko dłonią i zignorowali. Na szczęście zignorowali, nie chcę opowiadać o tym, co się ze mną działo przez ostatnie kilka lat.

Antoine się nie zjawił. Co za ulga. Shannonowi przynajmniej nie odpierdoli i będzie starał się puszczać normalną muzykę.

Siadam przy barze, opuszczam brata, nie chcę stać pod ścianą i obserwować wszystkiego zza jego pleców. Zamawiam jakiegoś słabego drinka – nie chcę podpaść policji, jeśli nie daj Boże zatrzymałaby nas po wyjściu – i opieram się czołem o zimny, szklany blat. W palcach obracam kieliszkiem, otwieram lekko usta wciągając ciepłe powietrze do płuc. Nachodzi mnie nagła chęć zapalenia, czego nie robię od kilku lat. Zaciskam powieki, podnoszę głowę i wypijam haustem drinka. Od razu zakręca mi się w głowie, nawet mimo tego, że był on słaby. Kupuję piwo, odchodzę od baru, wchodzę prosto w roztańczony tłum. Otwieram butelkę, piję prosto z gwintu. Pragnę chociaż zapomnieć o wszystkim jednej nocy, bez żadnych konsekwencji, nie przejmując się nikim i niczym. W ciągu kilku minut wypijam wszystko, wyrzucam butelkę do kosza nieopodal parkietu. Wracam do brata.

– Będę miał Cię na oku – rzuca Shannon, zanim odchodzę. Wzruszam ramionami, lekko podniesiony emocjonalnie alkoholem. Zostawiam u niego kurtkę i bluzę, znów idę w sam środek tłumu ludzi. Oceniam, że bawią się całkiem nieźle, sam też zaczynam się tak czuć. Nie potrzebuję żadnego towarzystwa, jest jedynie muzyka i ja.

Nawet nie orientuję się, kiedy tracę kontrolę. Tańczę z jakąś kobietą, blondynką, całkiem ładną i pociągającą, oraz piję kolejne piwo. Tym razem jednak rzucam butelkę na podłogę, śmieję się razem z Super Blondi, która notabene ma niebiański głos i uśmiech. Szepcze mi coś na ucho, nim się oglądam, jesteśmy na zewnątrz, głośno się śmiejemy. Tak, ten alkohol zdecydowanie za mocno uderzył mi do głowy, mówię sobie w myślach, lecz to szybko wyparowuje, zastąpione czymś zupełnie innym. Odwzajemniam uśmiech, siadamy pod ścianą co chwila wymieniając się tlącym się papierosem i puszką piwa. Stwierdzam, że na zewnątrz jest o wiele przyjemniej niż w środku.

– Więc, co tutaj robisz? – pytam po dłuższej chwili. – Nie wyglądasz na taką, która tutaj przebywa na co dzień, jeśli wiesz, o co mi chodzi – unoszę lekko brwi do góry, spoglądając na kobietę siedzącą po mojej prawej stronie.

– Mam kłopoty – odpowiada lekko uniesionym, rozmarzonym tonem. – Chciałam się jakoś odstresować. Hej, dzięki, że tutaj ze mną siedzisz. Ten DJ, to twój brat, co nie?

– Mamy ten sam problem – wzdrygam się. Nie sądziłem, że ktoś w tym czasie może mieć kłopoty poza mną. Chwila? Przecież nie jestem na tym świecie sam, są miliardy ludzi, którzy prawdopodobnie są w gorszej sytuacji, niż ja. – A co się stało? Jeśli mogę spytać. Nie ma sprawy i tak, to mój starszy brat – dodaję.

– Kłopoty rodzinne, uczuciowe, finansowe. Myślę, że wiesz, jak to się ma, jak się z tym czuje – uśmiecha się lekko, wyrzucając spalonego już papierosa. Oddaje mi puszkę z piwem, które wypijam do końca. – Moi rodzice się rozwiedli, straciłam pracę, narzeczony mnie zdradził. Wszystko w jednym, że tak to określę – zaciska dłonie na kolanach i przyciąga je do klatki piersiowej, kuląc się. – A co u Ciebie? Tak myślałam, jesteście do siebie nieco podobni

– To nici z seksu – rzucam, nie zdając sobie sprawy z tego co mówię. Słyszę salwę śmiechu, odwracam wzrok i widzę blondynkę uśmiechniętą od ucha do ucha. Potrząsam głową, ignoruję tę wypowiedź i kontynuuję: – Bardzo jesteśmy podobni – ripostuję uwagę o Shannonie, nieco z sarkazmem w głosie. – Co do mnie, to oskarżono mnie o coś, czego nie zrobiłem, kobiecie, której prawie nie znam. Szkoda gadać – macham ręką bezwiednie.

– To beznadziejnie – stwierdza po chwili. – Myślałeś o seksie ze mną?

– Tak mi się wymsknęło – mówię lekko zażenowany, ale i rozbawiony. Pierwszy raz zdarzyło mi się coś takiego rzucić w takiej sytuacji, zważając na dużą zawartość alkoholu we krwi. – To znaczy, nie powiem, że bym nie chciał, ale to trochę niestosowne w tej sytuacji, także.. prawie się nie znamy, nieco to dziwne, nieprawdaż? Kurwa, po alkoholu robię się taki rozwodzący się nad wszystkim, czemu właściwie nie mogę się zamknąć? Hej, powiedz coś, nie śmiej się, nie jestem już taki młody, kiedyś to było na porządku dziennym, takie jednorazowe przygody po imprezie, czy tam podczas. Oczywiście wiesz, chodzi mi o to, że.. zazwyczaj znałem te kobiety.. ale nie mówię, że jesteś jakaś inna, czy coś, bo jesteś naprawdę ładna i w ogóle pociągająca, seksowna i tak dalej.. Jestem debilem, nie? – pytam na koniec, patrząc na nią kątem oka. Dusi w sobie śmiech. Ah, ośmieszyłem się potokiem słów, niekontrolowanym potokiem słów!

– To dziwne, bo ja też o tym myślałam – mówi w końcu, przysuwa się do mnie i przejeżdża palcem po ramieniu. – Może trochę jesteś, za dużo gadasz, za mało robisz.

– To wyzwanie? – odwracam się w jej stronę, opieram łokciem o chropowatą ścianę. Patrzę na nią wyczekująco, zastanawia się nad czymś, przygryzając dolną wargę.

– Z punktu widzenia pewnych naukowców, oceniliby oni moją wcześniejszą wypowiedź jako określenie Twojego zachowania – chichocze. – Ale z mojego, tak, rzucam Ci wyzwanie – ściska mój podbródek i wstaje. Otrzepuje dżinsy z chodnikowego piasku, wyciąga się, cicho jęcząc.

– To u mnie, czy u Ciebie?

Przekręca tylko oczyma i pomaga mi wstać, po czym ponownie się śmieje. Jej radość podnosi mnie na duchu. Przyciągam kobietę za lewe biodro do siebie, zatapiam twarz w jej słodko pachnących włosach i wciągam powietrze, delektując się tym zapachem. Mruczy cicho pod nosem, wtula się we mnie. W końcu czuję, że chociaż przez chwilę w moim życiu jest w porządku. Stoimy tak przez jakiś okres czasu, następnie splatamy swoje dłonie razem i idziemy przez ciemną uliczkę nawet nie wiem w jakim kierunku, wolno, spokojnie przemierzamy całą odległość, co jakiś czas podtrzymując siebie, aby nie upaść na chłodny asfalt. Spoglądam na nią, uśmiecham się ponownie lekko; odwzajemnia ten gest, zatrzymuje się, opiera o ścianę budynku plecami i przyciąga mnie do siebie. Przez chwilę dzieli nas kilka centymetrów, lecz z biegiem sekund, odległość ta zmniejsza się do kilku milimetrów. Kąciki ust unoszą się lekko w górę, gdy ją całuję. Tak dawno tego nie robiłem..

Ignoruję dzwoniący telefon – pewnie Shannon próbuje dowiedzieć się, po co wyszedłem z klubu. Jestem chwilowo zajęty, poza tym, nie mam ochoty na rozmawianie o błahostkach. To naprawdę WAŻNA rzecz.

– Do Ciebie – mruczy w moje usta, między pocałunkami. Przygryza lekko dolną wargę, pociągając ją w swoją stronę.

W progu mojego mieszkania zupełnie nie orientuję się, co jest grane. Całujemy się tak zachłannie i namiętnie, że nie nadążam wszystkiego przyswoić. Zrywam z niej koszulkę, którą ma na sobie, rzucam ją gdzieś w bok; wchodzimy po schodach, prawie się na nich przewracając, chwilę potem jesteśmy w mojej sypialni, nadzy od pasa w górę. Wsuwa palce w moje włosy, przyciągając do siebie jeszcze bardziej. Przesuwam dłonią wzdłuż kręgosłupa kobiety, której imienia nawet nie znam – nie jest to ważne, po prostu jej pragnę.

Zamykam oczy, delektując się chwilą. Ląduję na łóżku, wpatruję się w sufit. Och, Boże, ta chwila jest tak cudowna, mogłaby trwać wieczność, chociaż teraz sam już nie wiem, czy to jest coś, czego pragnę. Po rozstaniu z ostatnią dziewczyną, jaką miałem, czyli Claudią (co prawda byliśmy razem niecały miesiąc) postanowiłem już nigdy nie spać z żadną kobietą. Cóż, alkohol jednak robi swoje, miesza w głowie, zmienia postrzeganie świata. Mruczę cicho pod nosem, gdy Super Blondi (tak ją nazwałem w klubie!) ściąga resztę moich ubrań.

– Więc, gdzie jest ten Twój “najlepszy przyjaciel”? – pyta.

– Przepraszam, czy Ty właśnie mnie obraziłaś? – marszczę czoło, podpierając się na łokciach. Wyciągam prawą rękę, łapię ją za ramię i pociągam do góry. Kładzie się na mnie, kreśli palcem wskazującym kreśli linię szczęki.

– Można by to tak określić – odpowiada z udawanym smutkiem. – Wbija się w moje udo.

– Więc zrób coś z tym – odpowiadam, przykładając usta do jej ucha i lekko je przygryzając; pozwalam jej dalej kontynuować swoją zabawę z moim ciałem. Telefon znów dzwoni, wyciągam po niego rękę. Patrzę na ekran i o mało nie krztuszę się powietrzem: właśnie dzwoni do mnie jakiś nieznany numer. To naprawdę niespotykane, ponieważ ten abonament jest naprawdę ściśle przeze mnie strzeżony i używany tylko pomiędzy przyjaciółmi i rodziną.

– Jeśli musisz, to odbierz – słyszę.

– To nic ważnego – stwierdzam, kładąc wciąż dzwoniący sprzęt obok siebie.

– Skoro dzwoni już trzeci raz, może jednak ważnego? – spogląda na mnie, zaprzestając swoich dotychczasowych zabaw; prostuje się, wypinając dumnie piersi; krzyżuje na nich ręce. Przechylam głowę w bok, mrużę oczy. – Hej, nie mam ochoty na te wszystkie gry wstępne – rzuca, wstając. Zsuwa z siebie spodnie, kładzie je na niegrzejącym kaloryferze i przekłada włosy na prawe ramię.

– Więc chodź tutaj – wyciągam do niej dłoń, którą lekko ściska. “Masz mnie całego dla Ciebie, wykorzystaj to.. mnie.. cokolwiek. Boże, gdybym nie był tak schlany, nieźle bym Cię zerżnął. Nie mam sił – odrzekam zgodnie z prawdą. Zakrywam twarz dłońmi, starając się cicho odetchnąć.

– Nie martw się, zajmę się Tobą.

Uśmiecham się mechanicznie, czując wypełniającą mnie pustkę przez te słowa. Może dlatego, że mają drugie dno? Nie zastanawiam się nad tym, nawet nie interesuje mnie to, że właśnie kolejna, nieznana mi kobieta, wkracza w moje życie. No, w trochę inny sposób, niż  poprzednia..

– Odbiorę. To jednak musi być coś ważnego. Nie przerywaj, mała – rzucam, przykładając telefon do ucha, uprzednio wciskając zielony guzik. – Haaaaalo.. – przeciągam, bo akurat w tym momencie biodra Super Blondi zaczęły się rytmicznie poruszać w przód i tył. Zaciskam lekko szczękę, kładąc wolną dłoń na jej biodrze.

– Jared? W końcu odebrałeś – słyszę smutny, znany mi głos, oraz.. płacz? – Pewnie dzwonię nie w porę, ale nie miałam z kim porozmawiać. Przepraszam, wszystko jest takie.. dziwne. Przepraszam, że nie porozmawialiśmy po tym wszystkim. Boże, zajmuję Ci tylko czas, zadzwonię później, przepraszam.

– Franceska – syczę. – Na. Prawdę. Nic. Się. Nie.. Stało – dukam. Jestem strasznie blisko krawędzi, jeszcze moment i spadnę w daleką przepaść. Nie, to takie niedorzeczne, pieprzyć się z jedną, rozmawiać przez telefon z drugą. Jared, gdzie Ty jesteś?! – Jestem teraz.. trochę zajęty – rzucam po chwili, czując, że zaraz nie wytrzymam. Staram się przedłużać nadejście tej chwili jak tylko potrafię, ale jeszcze moment, chwila zawahania i wszystko przepadnie.

– Wiem, co robisz – mruczy cicho, pociągając nosem. – Czy ona.. jest chociaż ładna? Wasza pierwsza zasada zawsze brzmi: musi być piękna, z brzydkimi się nie zadajemy – śmieje się gorzko.

– Jest przy.. zwoita. Boże – szepczę przez zaciśnięte zęby. Nie, nie wytrzymam dłużej. Kurwa, to jest takie.. żenujące!

– Nie rozłączaj się – uprzedza, zanim zamierzam cokolwiek zrobić.

– Co? – wyduszam z siebie zdziwienie.

– Nie rozłączaj się. Po prostu połóż telefon obok. Chcę to słyszeć. Chcę słyszeć, jak dochodzisz – o kurwa, tego już za dużo. Boże, matko, nie wytrzymam. Zaraz.. zaraz to wszystko jest powalone! Odsuwam telefon od ucha, przykładając kciuk do czerwonego guzika. Wyczekuję momentu, w którym Super Blondi nie patrzy i kładę telefon ekranem do materaca. To, co właśnie zrobiłem, jest szczytem debilizmu. Co ja właściwie zrobiłem?

Tak, to zdecydowanie spieprzy nasze relacje.

Nici z koncertu. W ogóle się umówiliśmy?!

Teraz oskarży mnie o napaści seksualne na inne kobiety jej pokroju. Chwila, czy Super Blondi jest pokroju Franceski?! Zaciskam powieki. Nie, nie wytrzymam. Doszła już dwa razy, a ja wciąż się powstrzymuję, to takie żenujące. Borykam się z chęcią rozłączenia się, ale nagle mnie oświeca.

– Chcę to usłyszeć – powtarza.