ROZDZIAŁ CZWARTY

Kurwa przez największe K świata. Kurwa przez K w czcionce Verdana z wielkością siedemdziesiąt dwa. Nie, tysiąc siedemdziesiąt dwa. Gdzie jest moja mama, kiedy najbardziej jej potrzebuję?! Stoję przy cholernym oknie, otwieram w końcu balkonowe drzwi najciszej jak się da, aby nie obudzić Leili (w końcu poznałem jej imię, jak cudownie..). Wychodzę na zewnątrz. Potrzebuję papierosa, odskoczni, czegokolwiek. Jestem zdenerwowany, moje dłonie się trzęsą, lecz nie z zimna. Z zażenowania. Nigdy nie wstydziłem się takich rzeczy, przecież grywałem w filmach, gdzie znajdowały się ów sceny, a teraz sam takie odstawiam przed kobietą.. tak, Jared. Przed kobietą, której nie znasz.

Boże, co ja najlepszego zrobiłem? To, że zbyt dużo wypiłem, nie znaczy, że takie zachowanie było dopuszczalne. Ona mnie słyszała. Na żywo. Cholera, to jest takie żenujące. Ja jestem żenujący. Przestań o tym myśleć! Powinienem do niej zadzwonić, teraz, przeprosić, wyjaśnić, że byłem pijany. Że jestem pijany. Tak. Tak, zrobię to.

Wracam po telefon. Krzywię się, gdy prawie wywracam całą lampę na podłogę; ku mojemu szczęściu zdążam ją złapać lewą dłonią; wracam na balkon, ściskam w ręku telefon, wybieram do niej numer. Wiem, że jest późno w nocy, rozumiem to, ale w głębi duszy mam nadzieję, że odbierze. Na co liczysz, Leto? Teraz na pewno się nie odezwie, pozwoliłeś jej na to wszystko, na słuchanie całego zajścia.. Matko, odbiera.

– Cześć – mówię sucho, dziwię się, dlaczego się wstydzę. Ja? JA się wstydzę! – Obudziłem Cię?

– Nie, Jared – odpowiada. – Nie śpię od kilku godzin – odrzeka. Marszczę czoło, czy to z powodu tego, co zaszło wcześniej? – A czemu Ty nie śpisz? Przy okazji, mam Twój numer od Emmy. Przyjaźniłyśmy się kiedyś..

– Myślałem.. O tym wszystkim.. to znaczy.. wiesz.. no.. Tak jakby. Męczy mnie to – zaciskam dłoń na poręczy i patrzę na oświetlony basen. – Przepraszam, to wszystko nie powinno się w ogóle wydarzyć. Dlaczego.. zadzwoniłaś? Coś się stało? – pytam z lekką troską w głosie. Przez całą naszą wcześniejszą niecało minutową rozmowę, nie dowiedziałem się jaki był cel tego telefonu. Nie słyszę odpowiedzi. – Francesko? Jesteś tam?

– Chciałam tylko usłyszeć Twój głos – mówi szybko, zwięźle, łamiącym się głosem. – Nie mogę przestać.. to wszystko.. Jesteś jedyną osobą, której ufam od czasu, kiedy się mną zaopiekowałeś tamtego dnia – słyszę, że zaczyna płakać.

– Hej, nie płacz – wtrącam się w jej słowo.

– Jak mam nie płakać? – pyta. – Chciałam jakoś załatwić tę sprawę z oskarżeniem. Ryan mnie nie słucha, wciąż wierzy, że to Ty. Jezus, czasem go tak bardzo nienawidzę, aż boli. Szkoda, że jesteś zajęty, bo nie mam z kim zjeść lodów czekoladowych i wypłakać się w ramię.

– Nie martw się o tą sprawę, to mój problem, załatwię to jakoś. Ej, wcale nie jestem zajęty. Dlaczego jesteś smutna? Gdybym był Tobą i zadzwonił do takiego Jareda Leto w momencie, gdy jest w łóżku z inną kobietą, to chyba skakałbym jak nastolatek, który wziął LSD – mówię z większą pewnością siebie. Śmieje się cicho, słyszę szelest, który prawdopodobnie oznacza, że przetarła łzy. – Jeśli Cię to pocieszy, to.. – przerywam w połowie zdania, uświadamiając sobie, że to, co chcę powiedzieć, jest głupie.

– To?  – pyta z ciekawością

– Nic, nieważne. Nie jestem teraz zajęty, mogę wpaść, jeśli chcesz – zmieniam momentalnie temat. Tak, geniuszu. A co z Leilą? Zostawisz jej tak mieszkanie, może jeszcze udostępnisz całe studio? Pf, już nie raz bywały takie sytuacje. Jebać to!

– Nie wiem, czy to dobry pomysł – rzuca.

– Nie wiem, czy to dobry pomysł? Francesko, kilka godzin temu słuchałaś, jak uprawiałem seks z kobietą. I Ty mi mówisz, że przyjechanie do Ciebie jest złym pomysłem, tym bardziej, że coś Cię gnębi? Hej, uważam Cię za moją przyjaciółkę, nawet mimo tego, że znamy się krótko, ale coś nas łączy, w porządku? Nie chcę, żebyś cierpiała, martwię się o Ciebie.

Wybucha płaczem.

– Po prostu podaj mi ten pieprzony adres i przyjadę.

Alkohol jakoś mi uleciał z głowy, dwie godziny snu dały się mocno dać we znaki, dzięki temu mogę utrzymać równowagę i normalnie rozmawiać. Co prawda, nie przyjechałem samochodem, lecz taksówką, ponieważ jedyne, czego się obawiałem, to spotkania w okolicy Ryana – to naprawdę skończyłoby się źle, zważywszy na to, że ta dzielnica “należy” do niego. Przekręcam oczyma, wchodzę do holu głównego, gdzie wita mnie recepcjonistka. Informuję ją, że przyszedłem w odwiedziny; dzwoni do odpowiedniego pokoju, aby potwierdzić, czy jest to prawdą. Otrzymuje pozytywną odpowiedź, więc podaje mi numer pomieszczenia i życzy miłej nocy. Uśmiecha się lekko, nie wiem, czy z powodu tego, że jej się podobam, czy z powodu tego, że myśli, że idę zaliczyć kobietę, która tam chwilo mieszka. Parskam śmiechem, wchodząc do windy. Wciskam guzik z piątką, drzwi się zamykają, a po chwili jadę do góry.

 Zapalam światło, otwieram lodówkę. Franceska powiedziała, żeby po drodze zabrać lody czekoladowe z kuchni, więc to też robię. Wyciągam jeszcze dwie łyżki i idę przez hol, zaglądając chyba w każdy możliwy zakamarek – bez kłamstw – pięknego pokoju. Kobietę znajduję w sypialni. Unoszę do góry kubełek z lodami, na co się uśmiech blado. Stawiam wszystko na półce, ściągam kurtkę, siadam obok niej na łóżku. Przez chwilę siedzimy w ciszy, wpatrując się w siebie. Jest tak niezręcznie, że da się to wyczuć w powietrzu.

– Zapomnijmy o tym – mówimy równocześnie. Spuszczam lekko głowę w dół, uśmiechając się. Przysuwam się i przytulam ją mocno; kładzie głowę na moim ramieniu, wciąga powietrze z lekkim świstem. Siedzimy tak dłuższy moment, odsuwam się, wstaję, biorę do ręki kubełek i łyżki. Kładę się obok brunetki, obejmuję ją prawym ramieniem, stawiam lody na swoim prawym a jej lewym udzie i otwieram. – Uh, widzę, że już dużo zjadłaś – unoszę brwi do góry, chichocząc.

– Czasem mi się zdarza – odpowiada, zanurzając łyżkę w jeszcze zmrożonych słodkościach. Bierze niewielką ilość i wsuwa sobie do ust. Robię to samo. – Dziękuję, że przyjechałeś. Możesz zostać ile chcesz, nie przeszkadza mi to. I tak potrzebuję pomocy – kiwa głową na gips na nodze.

– W porządku – śmieję się. – Dlaczego się z nim nie rozstaniesz? Ze swoim mężem? Przepraszam, że wtedy.. tak spytałem. Po prostu to wszystko.. tak wyglądało – pytam, nabierając kolejną łyżkę, tym razem większą, lodów.

– Bo to jego wina – wydusza w końcu z siebie po kilku minutach ciszy. Dobrze, że należę do osób, które nie wymagają natychmiastowej odpowiedzi, cierpliwie czekają, aż druga strona zastanowi się, co powiedzieć. – Tylko pierwszy raz zdarzyło się to aż w takim stopniu. Zawsze starał się wszystko ukryć. Nie pozwoli mi odejść, bo to zepsuje jego reputację. Nie patrzy na kobiety. Nie cierpi ich.

– Więc jest gejem? – unoszę lewą brew do góry. – To by wszystko wyjaśniało. Glina, który nie chce wyjścia prawdy na jaw. Bo może jego szef jest nietolerancyjny?

– Dokładnie – dorzuca. – To trochę dziwna relacja, ale jednak.. Nie potrafię odejść. Wiesz, jakie to uczucie, gdy kogoś kochasz i jednocześnie nienawidzisz? Patrzysz na niego i mówisz sobie “nienawidzę Cię”, chwilę potem jednak uświadamiasz sobie, że za tym uczuciem kryje się jeszcze jedno. Cienka granica między nienawiścią i miłością coraz bardziej się zwęża, nie wiem, czy dam radę dłużej tak to wytrzymać. Wiele razy pisałam pozwy rozwodowe, za każdym razem je rwałam, gdy byłam tuż, tuż zaniesienia tego do sądu. Nawet kilka razy mnie na tym przyłapał. Ciężka sprawa.. – wzdycha. – Kiedy miałam dwadzieścia trzy lata, byłam zakochana w nim na zabój, po ślubie wszystko się zmieniło. Nigdy ze sobą nie spaliśmy, a nasze relacje ograniczały się tylko do wspólnych wyjść na imprezy publiczne, czy też aby utrzymać pożądaną opinię. Wykorzystywał mnie, ponieważ bał się, co pomyślą ludzie o jego orientacji. Gdybym wiedziała przed ślubem, że jest taki.. Despotyczny i rządny władzy, odeszłabym natychmiast.

– Ile on w ogóle ma lat? – wtrącam z ciekawością.

– Czterdzieści.

– Niewiele starszy ode mnie – stwierdzam.

– Niewiele starszy, a jednak tak daleko za Tobą – uśmiecha się lekko. – Reasumując: mam pecha w życiu, ale cieszę się, że Cię poznałam, bo ktoś taki jak Ty w życiu to prawdziwy skarb, nawet mimo tego, że zadzwoniłam w takim, a nie innym momencie. Na marginesie, dlaczego tak sapiesz, gdy się kochasz? Zawsze tak masz? – zmienia temat, zbijając mnie z tropu. Zatrzymuję łyżkę w połowie drogi do ust, zamieram w bezruchu.

– Zależy – odpowiadam. “Poza tym, wtedy się nie kochałem. Pieprzyłem. Kocham się tylko z wyjątkowymi kobietami w moim życiu – dodaję po kilku sekundach namyślenia.

– Zależy od czego? – dopytuje. –Rozumiem. Niestety większość skupia się tylko na pierwszej części – prycha.

– Oh, mieliśmy o tym nie rozmawiać.. – zjadam zawartość na łyżce, która momentalnie roztapia się na podniebieniu.

– Wstydzisz się – odpiera, wbijając delikatnie palec wskazujący w moje żebra.

– Wcale nie! – kontratakuję. – Było mi wstyd tylko po całym afekcie, teraz czuję się o wiele lepiej, ale znów nadchodzi ten dyskomfort, gdy tak mnie wypytujesz o te rzeczy. Tak, czy owak, zależy od tego, gdzie jestem i z kim. I od stopnia, jak bardzo tego pragnę. W tamtym momencie byłem.. w rozsypce, jeśli można to tak nazwać.

– Oh, rozumiem – rozpromienia się.

– Cieszę się, że poprawiłem Ci humor.

– Już mówiłam, że ktoś taki jak Ty w życiu to cenny skarb. I nie zamierzam go stracić. Chcę, żebyśmy byli przyjaciółmi, pomimo wszystko – wtula się we mnie mocno.

Siedzę w samolocie i lecę do rodziny na urodziny kuzyna, który mieszka w Nowym Jorku – na marginesie, nienawidzę tego miasta tak bardzo, że już chyba wolałbym przebywać w Hong Kongu i oglądać wielkie smoki przechadzające się po mieście. Ale cóż, jak rodzina to rodzina – zawsze trzeba się udać na wspólny zjazd.

Frank, kuzyn od strony matki, jest młodszy ode mnie o sześć lat, więc ma trzydzieści trzy lata; trójkę dzieci: Claudię, Scotta oraz Luise. Jego żona, Ernie, jest z pochodzenia Irlandką, więc czasem nie za bardzo się z nią rozumiemy z resztą tak jak i sam Frank. Jego matką jest Patricia, siostra mamy, co czyni ją moją ciocią; ojcem zaś Frank Senior – wujek. Nawet nie wiem, kto zamierza jeszcze być na tym spotkaniu, ale nie za bardzo mnie to obchodzi. Szczerze powiedziawszy nie cierpię rodzinnych zjazdów, ale pocieszam się faktem, że Shannon ma również te same odczucia, co ja, więc doskonale się rozumiemy. Jeszcze nie powiedziałem mu o sprawie z EMI, więc – na razie – wydaje się być podniecony wydaniem nowej płyty, jak każdy z nas, oczywiście nie wliczając mnie. Nic z tego nie będziemy mieli, nic..

Mdli mnie na samą myśli, zakładam słuchawki na uszy i włączam jakąś muzykę. To rozprasza moje myśli, relaksuje ciało, przynajmniej w jakiejś części. Cieszę się, że Emmy z nami nie ma. Wygadałaby wszystko o tej sprawie. Co do jednego słowa. Tak przynajmniej mam czas na zastanowienie się nad doborem słów odpowiednich na opisanie całej sytuacji. Powiedzieć wprost, owijać w bawełnę, czy podejść do tego na luzie? Jest tyle możliwości, a mi się tak nie chce tego mówić każdemu z osobna; postanawiam w końcu zebrać wszystkich w The Hive i po prostu zrobić niewielką burzę mózgów.. Z apokalipsą na przedzie. “Czemu nic nie powiedziałeś?!”

Moje żyje jest takie żałosne. Chyba naprawdę brakuje poważnej rozmowy z bliską mi sercu osobą. Potrząsam głową, wsłuchuję się w rytmy Billy Talent.

Obok mnie siedzi mama, zajęta jakąś gazetą plotkarską o gwiazdach – czyta o tym, jak ostatnio jedna z nich zdemolowała hotel i jeszcze za to nie zapłaciła; dalej wyleguje się Shannon, oglądając jakiś film na samolotowym telewizorze. Robi mi się niedobrze od tego wszystkiego, więc wstaję i idę do toalety; chwilę czekam, ponieważ jest niewielka kolejka. Kiedy znajduję się w środku, zamykam wszystkie możliwe zamki i siadam na desce. Jeśli mam umrzeć, to tylko gównianą śmiercią. I to w dosłownym tego słowa znaczeniu.

Uderzam kilka razy głową o metalową ściankę i wstaję. Wychodzę z pomieszczenia, wracam na swoje miejsce, zamawiam coś do picia, biorę książkę i odciągam od siebie myśli o zabójstwie przed spotkaniem z rodziną. Nienawidzę spotkań rodzinnych, wolę umrzeć, niż widywać się z ludźmi, których w ogóle nie znam. W większości ze strony ojca, którego nigdy nie poznałem – odszedł niedługo po moich narodzinach, a zmarł, gdy Shannon i ja jeszcze sikaliśmy w pampersy.

Kiedy w końcu docieramy do tego Nowego Nudnego Jorku, oddycham z ulgą, że w końcu stoję na stałej powierzchni, ale zaraz wraca do mnie myśl, że za niedługo napadnie nas stado dzieciaków, wypytujących o to, czy wybieramy się w najbliższej przyszłości do Paryża i czy będziemy niedaleko Disneylandu. Przekręcam oczyma, oddając torbę do sprawdzenia, a kiedy wszystko zostaje przejrzane przez specjalny skaner, razem z mamą i Shannonem wsiadamy do wcześniej zamówionej taksówki. Wciskam się pod samo okno, zapinam pas, zatapiam we własnym świecie. Ta trasa mogłaby się zacząć – ale najpierw najgorsze. Tak, to chyba będzie najlepszy moment, żeby powiedzieć bratu o EMI.

– Słuchaj, Shannon.. – odwracam głowę w stronę brata, lecz widzę, że słucha muzyki ze swojego iPoda. Wypuszczam powietrze, zaciskam powieki i wracam do poprzedniej pozycji, pasując. To jednak nie jest odpowiedni moment – kiedy Shanny słucha muzyki to znaczy, że głęboko zastanawia się nad sensem egzystencji, szczególnie przed bardzo stresującą rzeczą, jaką jest odwiedzenie kuzyna w jego urodziny. Wzdycham. Znów. Wkurza mnie, że ciągle to robię, jakby całym moim życiem było wzdychanie, i rozmyślanie nad wszystkimi sprawami, które dotyczą mnie bądź zespołu.

Kiedyś z tym skończę, na pewno.

Idę do salonu, z salonu do kuchni, z kuchni do salonu i tak około pięciu razy, ponieważ ciotka zapomniała powiedzieć o piekącym się cieście, które notabene musi ostygnąć, a jak to się wydarzy, to trzeba je jeszcze pokroić. Oczywiście dzieci – jak to dzieci – latają co chwila w tę i we w tę, uniemożliwiając mi płynny ruch. Przyłapuję się na tym, że w myślach planuję podpalenie całego domku i wrócenie do własnego, zostawiając wszystkich na pastwę losu. Patrzę na mamę – jest rozbawiona, rozmawia właśnie z Ernie, która uważnie jej słucha. Shannon dalej wydaje się być zagubiony we własnym świecie, natomiast Frank tymczasowo gdzieś zniknął. To niebywałe, żeby solenizant nagle wyparowywał w powietrze, ale wzdrygam ramionami; co mnie to obchodzi? W końcu siadam na swoim miejscu i nakładam sałatkę na talerz.

– Nadal nie jesz mięsa? – słyszę głos wujka.

– Nie – odpowiadam krótko. – I jest mi z tym dobrze, naprawdę dobrze, więc.. – próbuję rozwinąć zdanie, lecz przerywają mi krzyki dobiegające z sąsiedniego pokoju. Kiedy się uspokajają, kontynuuję: – Więc na razie nie zamierzam z tego rezygnować.

– Niesamowite, jak człowiek może twardo trzymać się własnych postanowień – rzuca. Zamieram z widelcem wbitym w kawałek kukurydzy i uśmiecham się. Tryb psychologa właśnie został uruchomiony. – Też kiedyś próbowałem, ale wiesz jak to jest, kiedy ma się w domu kogoś, kto tego nie podziela – śmieje się cierpko, kątem oka patrząc na swoją żonę.

– Tak, wiem – odrzekam, nawilżając językiem wargi. – Przechodziłem przez to z mamą, ale teraz jakoś już jej to nie przeszkadza, nawet sama robi mi obiady, kiedy jestem u niej na święta, czy coś – kiwam głową.

– Hej, Jared, jak myślisz, czy idiotyczne jest ubieranie klapek do garnituru podczas, gdy na dworze jest trzydzieści osiem stopni? – wtrąca się najmłodszy kuzyn, Connor; ma dwadzieścia pięć lat i od niedawna pracuje w Europie jako konsultant w jakiejś firmie. Śmieję się. Tak, to idiotyczne, zarówno pytanie jak i sam pomysł. Kto normalny ubiera.. klapki do garnituru? To poprawia mi nastrój na następne godziny.

– Con, wszystko jest normalne, dopóki się tym nie przejmujesz – mówię. – Osobiście nie ubrałbym się w taki sposób, ale skoro preferujesz taki styl, droga wolna. Shanny? Gdzie idziesz? – momentalnie zmieniam tok rozmowy, gdy widzę, że brat wstaje z tęgą miną od stołu i zmierza ku wyjściu. Nie odpowiada mi, więc przepraszam wszystkich na chwilę, idę za nim. Muszę biec, żeby go dogonić. – Stary, co jest? – staję przed nim, oczekując odpowiedzi. – Od wyjazdu jesteś jakiś nie w temacie. Coś się stało?

– Kiedy zamierzałeś nam powiedzieć i dlaczego muszę dowiadywać się takich rzeczy od matki?! Dlaczego ona wie, a my musimy słyszeć to ostatni? Tylko proszę, nie mów, że nie wiedziałeś, bo tam byłeś!

– Shannon, ja.. miałem zamiar Ci powiedzieć, ale możemy porozmawiać o tym później? To naprawdę lekka sprawa, chciałem jakoś to wszystko ogarnąć i zrobić spotkanie w The Hive.

– Jak będziesz miał pieniądze, to może Ci się uda zrobić to pierdolone spotkanie – ripostuje i odchodzi, wyciągając z kieszeni paczkę papierosów. Zostawia mnie w totalnym osłupieniu, nie wiem, co odpowiedzieć. Wwiercam wzrok w  jego plecy, kręcąc głową z niedowierzaniem. Emma. Tylko ona wie, więc tylko ona jest temu winna.

Teraz jestem wściekły. I na byłą asystentkę i na samego siebie. Mogłem wszystko im powiedzieć od razu po spotkaniu – ale nawet się o to nie spytali. A może właśnie to zrobili – myślę – tylko, że zwrócili się do Emmy? Warczę, przeczesując palcami włosy. Wracam do środka mieszkania, wyjaśniając, że Shannon poszedł się przejść i chyba sam to również uczynię. Biorę kurtkę z wieszaka i zakładam ją na siebie. Podbiega do mnie Claudia, najmłodsza córka Franka; ma sześć lat.

– Mogę iść z Tobą? – pyta, splatając swoje dłonie razem. Uśmiecham się widząc, jaka jest zawstydzona.

– Spytaj rodziców i przyjdź mi powiedzieć, czy Ci pozwolili – odpowiadam. Kiwa głową, biegnie do salonu. W tym samym czasie obwiązuję szyję szalikiem, zapinam zamek od kurtki i wsuwam stopy do butów. Opieram się ramieniem o ścianę, tupiąc prawą nogą w rytm muzyki lecącej w moich myślach. Przymykam oczy i staram się nie myśleć o sprzeczce z bratem.

– Mogę – rzuca, podbiegając do mnie. W ręku trzyma czapkę, którą chwilę później naciąga na głowę. Biorę jej płaszczyk z wieszaka i kucam, aby pomóc się ubrać. Kiedy wszystko jest już na swoim miejscu, wychodzimy na dwór. Claudia od razu zaczyna biegać wokoło zadowolona, że w końcu wyrwała się z domu. – Luise i Scott nie chcieli iść – mówi zasmucona. – Czekają na szarlotkę. Nie lubię szarlotki.

– Czemu nie lubisz szarlotki? – pytam. – Jest pyszna.

– Bo Vic też jej nie lubi – szczerzy się. – I mówi, że jest obrzydliwa, bo jego mama zawsze ją przypala. Ale ja tego nie rozumiem, bo kiedyś lubiłam szarlotkę – uśmiecham się. Ah, te młodzieńcze miłości. – A ty lubisz szarlotkę?

– Doskonale rozumiem Twój problem! – rzucam. – Kiedy byłem w Twoim wieku nie lubiłem chodzić spać wcześnie, bo mój starszy brat zawsze w nocy oglądał maratony filmowe. To takie zależne od drugiej osoby – stwierdzam. – Rozumiem, że Vic to Twój przyjaciel? Tak, lubię szarlotkę.

– Taki bardzo dobry przyjaciel – widzę promienny uśmiech na jej twarzy i rozumiem o co chodzi. – A Ty masz takiego przyjaciela? Idziemy do parku? Tam jest bardzo fajnie! Pójdziemy na karuzelę!

– Niedawno kogoś poznałem – rzekę, sam nie wierząc, że zwierzam się z tego dziecku. Mrużę oczy, postanawiając ominąć ten temat. – Dobrze, chodź. Ale złap mnie za dłoń, nie chcę, żebyś gdzieś uciekła i nie daj Boże wpadła pod samochód – wyciągam do niej swoją rękę, którą momentalnie łapie uradowana. Zaczyna mi się wydawać, że dawno nigdzie nie była, dlatego też z chęcią idę do parku, do którego mnie sama prowadzi, ponieważ nie znam drogi. Czuję, jak cała złość ze mnie uchodzi, kiedy dochodzimy do wyznaczonego celu i widzę te wszystkie karuzele, stoliki, gdzie sprzedają słodycze. Przypominają mi się czasy, gdy przychodziłem w takie miejsca z Shannonem.

Tak właściwie, to gdzie on jest? Pytam siebie w myślach, kupując bilety na wielką karuzelę. Claudia błaga mnie o watę cukrową, ale wyjaśniam jej, że nie będzie się dobrze po niej czuła, wchodząc na kolejkę. W końcu mi ustępuje, stwierdzając, że kupimy ją później. Uśmiecham się delikatnie, a tuż przed samym wejściem, wysyłam szybkiego SMS-a do brata: Przepraszam.